เรื่องย่อ Getsuyoubi no Tawawa วันจันทร์อันเด้งดึ๋ง
Okazaki Tomoya พบกับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่เขาทำผิดพลาดหลายหนสำหรับการบากบั่นบอกกับคุณ ท้ายที่สุดหญิงสาวก็พูดและถามคำถามว่าคุณจะแสดงอะไรให้เขามองได้ไหม โทโมยะเห็นด้วยแล้วก็ถูกพาไปที่ลานที่มีรั้วรอบขอบติด
เด็กหญิงเดินไปที่ประตู รวมทั้งเมื่อคุณคว้าสลัก หันหลังรวมทั้งยิ้มให้โทโมยะแล้วก็ส่ายศีรษะอย่างไม่เห็นพ้อง เมื่อนั่งยองๆอยู่หน้าประตู เธอเริ่มผิวปากเพลงที่ไม่คุ้นเคย ซึ่งทำให้ผีเสื้อโผล่ออกมาจากต้นไม้และเต็มลาน เมื่อหันกลับมาทางโทโมยะ คุณยื่นมือวิงวอนขอให้เขาถอดออก
โทโมยะเดินไปข้างหน้าแล้วก็โอบแขนคุณไว้ก่อนที่จะบีบมันให้แน่น ตอนที่พวกเขากำลังเดินออกจากสนาม เธอดูขึ้นไปที่ Tomoya แล้วก็ถามว่าเขาจะอาศัยอยู่ตรงนั้นกับคุณเพื่อที่พวกเขาจะได้เล่นด้วยกันทุกเมื่อเชื่อวันจวบจนกระทั่งพวกเขาจะตายหรือเปล่า?
—
โทกะเป็นสาวสถานที่ทำงานสถานที่ทำงานหนักและอยากได้ทำให้งานของเธอง่ายขึ้นด้วยการทำงานลดลง วันหนึ่งเจ้านายของเธอขอให้เธอทำโครงการสำหรับบริษัทใหม่ โทวกะเริ่มทำโปรเจ็กต์ใหม่และก็พบว่าตนเองมีเวลามากเกินสำหรับงานของตัวเอง พรุ่งนี้ โทกะตื่นสายและก็รู้สึกตัวว่าคุณตื่นสายทุกเมื่อเชื่อวัน คุณถามตัวเองว่าฉันยุ่งมากมายหรือเปล่า
Kitase ผู้ช่วยของ Touka เป็นคนขี้เกียจ แม้กระนั้นก็เป็นคนทำงานที่ดีด้วยเหมือนกัน คิตาเสะเป็นคนที่ดูแลงานศึกษาค้นคว้าวรรณกรรมทั้งหมดที่โทวกะต้องการสำหรับชั้นเรียนของคุณ ซึ่งมีความสำคัญเพิ่มขึ้นเรื่อยๆเมื่อโทวกะหยุดนิ่ง
อยู่มาวันหนึ่ง ในช่วงเวลาที่โทวกะกำลังเดินไปตามทางเดินในสถานศึกษาเพียรพยายามรีบให้เร็วที่สุดเนื่องจากมาสาย เธอมองเห็นคิตาเสะนั่งอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่ที่โต๊ะแทนที่จะดำเนินการ แม้ว่าจะขัดใจ
—
เรื่องราวเริ่มด้วยเด็กหญิงวัยรุ่น Kotoko ที่กลัวการอยู่คนเดียวมากมาย คุณพึ่งพาพี่ชายของเธอสำหรับในการดูแลเธอและไม่มีเพื่อนพ้องที่โรงเรียน อยู่มาวันหนึ่งเธอทราบว่าพี่ชายของคุณจะไม่ไปโรงเรียนสักสองสามวันเพราะเหตุว่าลักษณะการป่วย วัวโตโกะตกลงใจเข้าหาสาวดังในสถานที่เรียนเพื่อขอเป็นเพื่อนกับพวกเธอ อย่างไรก็ดี พวกเขาผลักคุณออกไปและเย้าแหย่คุณ โคโตโกะกลับไปอยู่ที่บ้านเพียงแค่พบว่าไม่มีพี่ชายของเธอแล้วก็คุณไม่มีผู้ใดดูแลคุณ
Kotoko เพียรพยายามหาอะไรทำสนุกสนานๆทำแล้วก็เดินเล่นในป่าด้วยตัวเอง แม้กระนั้นเธอรู้สึกกลัวและมีเหตุย้อนหลังเกี่ยวกับในขณะที่มีคนบากบั่นโจมตีคุณในป่าพวกนั้นในขณะที่คุณยังเด็ก คุณอุตสาหะอย่างหนักที่จะลืมความจำเหล่านั้นรวมทั้งความจริงที่ว่าเธออยู่ตามลำพัง แต่เมื่อช่วงกลางวันแปลงเป็นเวลากลางคืน เธอไม่สามารถที่จะโหยกเหยกความรู้สึกกลัวแล้วก็เหงาของคุณได้
เมื่อกลับถึงหน้าบ้าน
