πόλεμος πόλεμος πόλεμος ΠΕΤΡΕΣ ΚΑΙ ΠΛΑΚΕΣ «Ιερός πόλεμος» Ρεπούση – Άνθιμου

Οι σχέσεις μας έχουν περάσει από διάφορα στάδια. Σταθήκαμε ο ένας εναντίον του άλλου κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Αλλά υπήρξαμε και σύμμαχοι κάποτε, και μαζί νικήσαμε τους Ναζί. Ο παγκόσμιος διεθνής οργανισμός – τα Ηνωμένα Έθνη- δημιουργήθηκε τότε, για να αποφευχθούν στο μέλλον τέτοιου είδους καταστροφές.

Οι ιδρυτές των Ηνωμένων Εθνών κατανόησαν ότι οι αποφάσεις που αφορούν στον πόλεμο και στην ειρήνη πρέπει να γίνονται μόνο με συναίνεση, και με τη συγκατάθεση της Αμερικής το βέτο των μόνιμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας κατοχυρώθηκε στον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Η βαθιά αυτή σοφία στήριξε τη σταθερότητα των διεθνών μας σχέσεων για δεκαετίες. Κανείς δεν θέλει τα Ηνωμένα Έθνη να έχουν την τύχη της Κοινωνίας των Εθνών, η οποία κατέρρευσε, διότι δεν διέθετε πραγματική δύναμη. Αυτό είναι εφικτό, εάν οι ισχυρές χώρες παρακάμψουν τα Ηνωμένα Έθνη και αναλάβουν στρατιωτική δράση χωρίς εξουσιοδότηση του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Πιθανό χτύπημα από τις Ηνωμένες Πολιτείες κατά της Συρίας, παρά την έντονη αντίθεση πολλών χωρών και μεγάλων πολιτικών και θρησκευτικών ηγετών, συμπεριλαμβανομένου του Πάπα, θα οδηγήσει σε περισσότερα αθώα θύματα και σε κλιμάκωση, ενδεχομένως και σε εξάπλωση της σύγκρουσης πέρα από τα σύνορα της χώρας. Χτύπημα της Αμερικής θα αυξήσει τη βία και θα εξαπολύσει ένα νέο κύμα τρομοκρατίας. 

Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να υπονομεύσει τις πολυμερείς προσπάθειες για την επίλυση του ιρανικού πυρηνικού προβλήματος και την ισραηλινο-παλαιστινιακή διένεξη, αλλά και να αποσταθεροποιήσει περαιτέρω τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. Θα μπορούσε να τινάξει στον αέρα ολόκληρο το σύστημα του διεθνούς δικαίου και να διαταράξει την ισορροπία.

Η Συρία δε μαρτυρά μία μάχη για τη Δημοκρατία, αλλά μια ένοπλη σύγκρουση μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης σε μια πολυθρησκευτική χώρα. Υπάρχουν μερικοί υπερασπιστές της Δημοκρατίας στη Συρία, αλλά υπάρχουν περισσότεροι από αρκετοί μαχητές της Αλ Κάιντα και εξτρεμιστές όλων των ειδών που μάχονται την κυβέρνηση . Το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ έχει ορίσει ως τρομοκρατικές οργανώσεις την ” τσιμεντοπλακες Al Nusra Front” (Μέτωπο υποστήριξης προς το λαό της Μεγάλης Συρίας – συνεργάτης της Αλ Κάιντα) και την “the Islamic State of Iraq and επενδυσεις εξωτερικων τοιχων the Levant” (Το Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και της Εγγύς Ανατολής – ομάδα που αποτελείται και υποστηρίζεται από μια ποικιλία από ομάδες ανταρτών), που πολεμούν στο πλευρό της αντιπολίτευσης. Αυτή η εσωτερική σύγκρουση , που τροφοδοτείται με όπλα από ξένες χώρες προς την αντιπολίτευση, είναι μία από τις πιο αιματηρές στον κόσμο.

Μισθοφόροι από τις αραβικές χώρες αγωνίζονται εκεί, όπως και εκατοντάδες στρατιώτες από τις δυτικές χώρες, ακόμη και από τη Ρωσία, ένα θέμα βαθιάς ανησυχίας για εμάς. Μήπως δεν επιστρέψουν στις χώρες μας με την εμπειρία που έχουμε αποκομίσει από τη Συρία; Μετά από όλα, μετά τις συγκρούσεις στη Λιβύη, οι εξτρεμιστές προχώρησαν στο Μάλι. Αυτό μας απειλεί όλους.

Από την αρχή , η Ρωσία έχει υποστηρίξει έναν ειρηνικό διάλογο που επιτρέπει στους Σύρους να αναπτύξουν ένα συμβιβαστικό σχέδιο για το μέλλον τους. Δεν προστατεύουμε τη συριακή κυβέρνηση, αλλά το διεθνές δίκαιο. Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και πιστεύουμε ότι η διατήρηση του νόμου και της τάξης στον πολύπλοκο και ταραχώδη κόσμο του σήμερα είναι ένας από τους λίγους τρόπους, για να συγκρατήσουμε τις διεθνείς σχέσεις από το να διολισθήσουν στο χάος. Ο νόμος εξακολουθεί να είναι ο νόμος, και πρέπει να ακολουθηθεί είτε μας αρέσει είτε όχι. Σύμφωνα με το ισχύον διεθνές δίκαιο, η βία επιτρέπεται μόνο σε περίπτωση αυτοάμυνας  ή μέσα από απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας. Οτιδήποτε άλλο είναι απαράδεκτο με βάση τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και θα αποτελούσε μια πράξη επιθετικότητας.

Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι στη Συρία έγινε χρήση χημικών. Όμως, υπάρχει κάθε λόγος να πιστεύουμε ότι τα όπλα αυτά δεν χρησιμοποιήθηκαν από τον συριακό στρατό, αλλά από τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης, για να προκαλέσουν την παρέμβαση ισχυρών ξένων προστατών τους , που θα πάρουν το μέρος των φονταμενταλιστών . Αναφορές ότι μαχητές ετοιμάζουν μια ακόμα επίθεση -αυτή τη φορά εναντίον του Ισραήλ- δεν μπορούν να αγνοηθούν .

Είναι ανησυχητικό το γεγονός ότι η στρατιωτική επέμβαση σε εσωτερικές συγκρούσεις σε χώρες του εξωτερικού έχει γίνει κοινός τόπος για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό είναι το μακροπρόθεσμο συμφέρον της Αμερικής; Αμφιβάλλω. Ολοένα και περισσότερα εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο βλέπουν την Αμερική όχι ως μοντέλο Δημοκρατίας , αλλά ως χώρα στηριζόμενη αποκλειστικά στην ωμή βία, που μαστορεύει συνασπισμούς υπό το σύνθημα “είτε είστε μαζί μας, επενδυση τοιχου πετρα είτε εναντίον μας”.
Αλλά η βία αποδείχθηκε αναποτελεσματική και περιττή . Το Αφγανιστάν παραπαίει, και κανείς δεν μπορεί να πει τι θα συμβεί όταν οι διεθνείς δυνάμεις αποσυρθούν. Η Λιβύη χωρίζεται σε φυλές και ομάδες. Στο Ιράκ ο εμφύλιος πόλεμος συνεχίζεται, με δεκάδες ανθρώπους να σκοτώνονται κάθε ημέρα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες πολλοί έκαναν μια αναλογία μεταξύ του Ιράκ και της Συρίας και ρώτησαν γιατί η κυβέρνησή τους θέλει να επαναλάβει τα τελευταία της λάθη. Ανεξάρτητα με το πόσο στοχευμένες είναι οι επιθέσεις ή πόσο εξελιγμένα τα όπλα, άμαχοι μεταξύ των θυμάτων είναι κάτι το αναπόφευκτο, συμπεριλαμβανομένων των ηλικιωμένων και των παιδιών, τους οποίους οι επιθέσεις έχουν ως στόχο να προστατεύσουν.

Ο κόσμος αντιδρά ζητώντας: Αν δεν μπορείτε να υπολογίσετε το διεθνές δίκαιο, τότε θα πρέπει να βρείτε άλλους τρόπους για να εξασφαλίσετε την ασφάλειά σας. Έτσι, παρατηρείται ένας αυξανόμενος αριθμός χωρών που επιδιώκουν να αποκτήσουν όπλα μαζικής καταστροφής. Αυτό είναι λογικό: Αν έχεις μία βόμβα, κανείς δεν θα σε αγγίξει . 

Έχουμε μείνει στη συζήτηση για την ανάγκη για περιορισμό των πυρηνικών όπλων, όταν στην πραγματικότητα αυτό τίθεται προοδευτικά σε αμφισβήτηση. Πρέπει να σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε τη γλώσσα της βίας και να επιστρέψουμε στο δρόμο της πολιτισμένης διπλωματικής και πολιτικής λύσης.

Μια νέα ευκαιρία για να αποφευχθεί η στρατιωτική δράση έχει προκύψει τις τελευταίες ημέρες. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ρωσία και όλα τα μέλη της διεθνούς κοινότητας θα πρέπει να επωφεληθούν από τη βούληση της συριακής κυβέρνησης να θέσει το χημικό οπλοστάσιο της υπό διεθνή έλεγχο και να το καταστρέψει. Κρίνοντας από τις δηλώσεις του προέδρου Ομπάμα, οι Ηνωμένες Πολιτείες το βλέπουν αυτό ως μια εναλλακτική λύση για στρατιωτική δράση.

Χαιρετίζω το ενδιαφέρον του προέδρου για τη συνέχιση του διαλόγου με τη Ρωσία για τη Συρία. Πρέπει να εργαστούμε από κοινού για να μείνει αυτή η ελπίδα ζωντανή, όπως έχουμε συμφωνήσει με την Ομάδα των 8 κατά τη συνάντησή μας στη Βόρεια Ιρλανδία τον Ιούνιο, και να κατευθύνουμε τη συζήτηση πίσω προς τις διαπραγματεύσεις.

Αν μπορούμε να αποφύγουμε τη βία εναντίον της Συρίας, αυτό θα βελτιώσει το κλίμα στις διεθνείς σχέσεις και θα ενισχύσει την αμοιβαία εμπιστοσύνη. Θα είναι μια κοινή μας επιτυχία και θα ανοίξει την οδό για συνεργασία και σε άλλα κρίσιμα ζητήματα.

Η δουλειά και η προσωπική σχέση μου με τον πρόεδρο Ομπάμα χαρακτηρίζεται από την αυξανόμενη εμπιστοσύνη. Το εκτιμώ αυτό. Μελέτησα προσεκτικά την ομιλία του προς το αμερικανικό έθνος την Τρίτη. Και θα προτιμούσα να διαφωνήσω με την δήλωση που έκανε σχετικά με την αμερικανική ιδιαιτερότητα, δηλώνοντας ότι η πολιτική των Ηνωμένων Πολι ΤΕΙών είναι “που κάνει την Αμερική επενδυση επένδυση με πέτρα με πετρα διαφορετική. Είναι αυτό που μας κάνει εξαιρετικούς”.